๑. คำที่สะกดผิดได้ง่าย  เป็นรูปแบบของคำที่มีการสะกดผิด ซึ่งเกิดจากคำที่มีการผันอักษรและเสียงไม่ตรงกับรูปวรรณยุกต์  เช่น 

 
•   สนุ้กเกอร์ = สนุ๊กเกอร์
•    โน้ต = โน๊ต      
๒. คำที่สะกดผิดเพื่อให้แปลกตา หรือ ง่ายต่อการพิมพ์ (ทำให้พิมพ์ได้เร็วขึ้น) เช่น
•   ผม = ป๋ม
•   ใช่ไหม = ชิมิ
•   เป็น = เปง
•   ก็ = ก้อ
•   ค่ะ,ครับ = คร่ะ,คับ
•   เสร็จ = เสด
•   จริง = จิง
•    เปล่า = ปล่าว,ป่าว,เป่า
๓. การลดรูปคำ  เป็นรูปแบบของคำที่ลดรูปให้สั้นลงมีใช้ในภาษาพูด  เช่น ๔. คำที่สะกดผิดเพื่อให้ตรงกับเสียงอ่าน  เช่น
๕. คำที่สะกดผิดเพื่อแสดงอารมณ์  เช่น
๑. กลุ่มที่ใช้เวลาพูด
เป็นประเภทของภาษาวิบัติที่ใช้ในเวลาพูดกัน ซึ่งบางครั้งก็ปรากฏขึ้นในการเขียนด้วย แต่น้อยกว่าประเภทกลุ่มที่ใช้ในเวลาเขียน โดยมักพูดให้มีเสียงสั้นลง หรือยาวขึ้น หรือไม่ออกเสียงควบกล้ำเลย ประเภทนี้เรียกได้อีกอย่างว่ากลุ่มเพี้ยนเสียง เช่น ตัวเอง →  ตะเอง
๒. กลุ่มที่ใช้ในเวลาเขียน
•    หนู=นู๋
•   มหาวิทยาลัย = มหา’ลัย ,มหาลัย
•   โรงพยาบาล = โรงบาล

•   ใช่ไหม = ใช่มั้ย
•   ไม่ = ม่าย
•   ไปไหน = ปายหนาย
•    นะ = น้า
•   ค่ะ,ครับ =คร่า,คร๊าบ
•   จ้ะ = จร้า
นอกจากนี้ยังสามารถแบ่งออกเป็นกลุ่มที่ใช้ในการพูด และกลุ่มที่ใช้ในการเขียน
          รูปแบบของภาษาวิบัติชนิดนี้ โดยทั้งหมดจะเป็นคำพ้องเสียงที่หลายๆคำมักจะผิดหลักของภาษาอยู่เสมอ โดยส่วนใหญ่กลุ่มนี้จะใช้ในเวลาเขียนเท่านั้น โดยยังแบ่งได้เป็นอีกสามประเภทย่อย
           ๒.๑ กลุ่มพ้องเสียง
รูปแบบของภาษาวิบัติชนิดนี้ จะเป็นคำพ้องเสียง โดยส่วนใหญ่กลุ่มนี้จะใช้ในเวลาเขียนเท่านั้น และคำที่นำมาใช้แทนกันนี้มักจะเป็นคำที่ไม่มีในพจนานุกรม
•   เธอ = เทอ
•   ใจ = จัย
•   ไง = งัย
•   กรรม = กำ
๒.๒ กลุ่มที่รีบร้อนในการพิมพ์

  กลุ่มนี้จะคล้ายๆกับกลุ่มคำพ้องเสียง เพียงแต่ว่าบางครั้งการกด Shift อาจทำให้เสียเวลา เลยไม่กด แล้วเปลี่ยนคำที่ต้องการเป็นอีกคำที่ออกเสียงคล้ายๆกันแทน เช่น
•   รู้ = รุ้
•    เห็น = เหน
•   เป็น = เปน
๒.๓ กลุ่มที่ใช้สื่อสารในเกมส์ (ใช้ตัวอักษรภาษาอื่นที่มีลักษณะคล้ายตัวอักษรไทย) เทพ = Inw
นอน = uou
เกรียน = เกรีeu